Odnos između oca i sina je često najdelikatniji u okviru porodične jedinice. Vladeta Jerotić se bavi ovom temom u svojoj publikaciji „O roditeljstvu“ (Fondacija Vladeta Jerotić, 2016). Moderna psihologija, posebno dubinska psihologija, dugo je tvrdila da je djetetu potreban pravilan psihofizički razvoj, koji zahtijeva identifikaciju sa oba roditelja. Čak i prije modernog rasuđivanja, patrijarhalni život hiljadama godina gajio je porodični sklad uviđajući neophodnost da dijete ima i majku i oca. Međutim, može se primetiti da je u patrijarhalnim društvima kao što su srpsko i balkansko, majka imala značajniju ulogu u uticaju i vaspitanju dece. Čak i kada je otac bio nesebičan i odgovoran srpski glava domaćinstva, manje je uticao na vaspitanje svoje dece.
To se posebno odnosilo na kćerke, gdje su očevi pokazivali još manje mentalne i intelektualne brige u odnosu na vrijeme kada su u porodici bili sinovi. Odnosi oca i sina bili su zategnuti kroz istoriju, posebno kada je sin jedino dete ili jedino muško dete. Nažalost, čak iu 21. veku, incidenti da sinovi ubijaju svoje očeve ili očevi ubijaju svoje sinove i dalje se izveštavaju u novinama na mesečnom nivou. Šta uzrokuje ovaj pomak od početne radosti zbog rođenja sina i nasljednika do sukoba, neprijateljstva, pa čak i mržnje? Da li je to očeva zavist na prevelikoj ljubavi majke prema sinu ili borba za dominaciju u porodici? Možda je to zbog ljubomore koja proizlazi iz nadmoćne inteligencije sina, ili spora oko nasljeđa, posebno kada u porodici ima više sinova.
Postoji element istine u svakoj izjavi, uključujući i one koje sugeriraju da bi odnos oca i sina mogao biti pun napetosti, što dovodi do trajnog emocionalnog i fizičkog razdvajanja. Patrijarhalno doba, koje traje dvije hiljade godina u kršćanstvu i još uvijek preovlađuje u drugim dijelovima svijeta i civilizacijama kao što su Indija i islamske zemlje, nalazi se u godinama sumraka. Malo je nade za preporod ili povratak na staro. Srbija je nekada važila za konzervativno društvo, sa mnogo tragova zastarelih verovanja, ali je duh novog doba zaživeo u srpskom narodu i njegovim porodicama. Ova pozitivna promena je prožela srpsku kulturu, uprkos prisustvu pozitivnih i negativnih aspekata paganstva. Brzo i neprirodno širenje zapadne tehnokratske civilizacije imalo je dubok uticaj, posebno u Srbiji gde je nanelo značajnu štetu konzervativnom i neubedljivom socijalističkom društvu.
S druge strane, na Zapadu, koji je pogodniji za prilagođavanje novim načinima života, uticaj je bio manje ozbiljan. Nažalost, porodična zajednica se u našoj zemlji raspada alarmantnom brzinom. Povećava se broj brakova koji se razvodom nakon samo nekoliko godina i rođenjem jednog ili dvoje djece. Štaviše, vanbračne veze između partnera postaju sve češće i traju duže od bračnih. Ovo je doprinijelo rastućem osjećaju otuđenja među ljudima općenito, a posebno između muškaraca i žena, što će vjerovatno rezultirati daljim padom nataliteta na Zapadu. To bi zauzvrat moglo ugroziti opstanak bijele rase i, donekle, kršćanske religije.
