Sa velikom tugom i poštovanjem se opraštamo od Olivere Olje Grastić Jelić, dugogodišnje glumice Pozorišta “Boško Buha”, koja je preminula 2025. godine. Njena karijera ostavila je neizbrisiv trag u istoriji jugoslovenskog i srpskog pozorišta, a kolege i publika pamtiće je kao predanu, toplu i profesionalnu glumicu.
Na zvaničnom Instagram nalogu pozorišta, članovi ansambla su se oprostili od Olje sa porukom pune tuge i zahvalnosti za sve godine koje je posvetila umetnosti i deci koja su je obožavala.
Olivera je svoj glumački put započela još sredinom 20. veka, a njena prva uloga u Pozorištu “Boško Buha” bila je 1959. godine u predstavi “Susret”, u režiji Bojana Stupice. Od tada pa sve do penzije, bila je neizostavan član ansambla, posvećena i predana svom pozivu. Njene uloge ostale su upamćene među generacijama, a posebno su se isticale one u predstavama za decu, jer je Olja verovala da su deca najbolja publika. Igrala je na scenama Jugoslovenskog dramskog pozorišta, Ateljea 212, Narodnog pozorišta Sombor i mnogih drugih, ostavljajući trag u svakoj ulozi koju je preuzela.
Njena najpoznatija uloga bila je Beki Tačer u “Tomu Sojeru”, ali publika i kolege pamte i njen rad u predstavama poput “Biberče”, “Carev slavuj”, “Kapetan Džon Piplfoks”, “Ćorsokak” i mnogim drugim. Svaka uloga koju je tumačila nosila je njen lični pečat – toplinu, prirodnost i ljubav prema publici. Svojom ljupkošću u komunikaciji i posvećenošću poslu bila je uzor mlađim generacijama glumaca, a kolege će je pamtiti po osmehu koji nikada nije napuštao njeno lice, čak i u najzahtevnijim profesionalnim trenucima.
Olivera je često isticala da je za nju najvažniji odnos sa publikom. “Deca su najbolja publika, pa je stoga za mene čast kada čujem da me vole”, govorila je, osvrćući se na više od deset godina rada u “Bošku Buhi”. Za Olju, svaki nastup bio je prilika da iznova potvrdi svoju ljubav prema pozorištu i njegovoj čaroliji. Njene reči osvetljavaju njenu filozofiju: “Iz predstave u predstavu vreme brzo teče. Kao da je juče bilo kada su se vrata Akademije zatvorila i kada mi je profesor Jozo Laurenčić rekao: ‘Olivera, život je teatar, a publika u njemu jedini ispravan sudija za vrednost glumca.’”
- Ono što je Olju činilo posebnom bila je njena sposobnost da balansira između različitih uloga. Nikada se nije definisala kroz titule ili zvanje – “Nisam dramska prvakinja jer toga kod nas nema. Čas sam princeza, čas obična devojčica. Iz glavne uloge prelazim među statiste. To mi dopušta da se odmorim od teksta, ali da ipak budem pred živahnim očima najboljih kritičara.” Njena skromnost i posvećenost umetnosti ostavljali su snažan utisak na sve koji su imali priliku da je upoznaju ili gledaju na sceni.
Karijera Olivere Grastić Jelić trajala je decenijama, tokom kojih je uspela da ostavi neizbrisiv trag i u teatru i u srcima generacija dece koja su je gledala. Njena sposobnost da se poistoveti sa različitim ulogama, da kroz svaku predstavu prenese emociju, ljubav i energiju, bila je njen zaštitni znak. Kolege su je opisivali kao nekoga ko je uvek spreman da pomogne, da prenese iskustvo, i ko je svojom prisutnošću činila ansambl jačim i skladnijim.
Olivera je kroz svoj rad pokazala da je pozorište više od posla – ono je način života, prostor gde se gradi radost, gde se uči empatija, gde se deli umetnost i emocija. Njena posvećenost i ljubav prema deci i publici učinili su je ne samo velikom glumicom, već i neizbrisivim delom kulturne baštine. Svojim primerom pokazala je kako se sa strpljenjem, ljubavlju i posvećenošću može oblikovati čitav život posvećen umetnosti.
Dok se porodica, prijatelji i kolege opraštaju, ostaje uspomena na njene osmehe, energiju, i predanost pozorištu koja će trajati generacijama. Za sve koji su je poznavali, Olivera je bila više od glumice – bila je simbol topline, ljubavi i umetničke hrabrosti. Njen odlazak ostavlja prazninu, ali i neizbrisiv trag u svima koji su imali sreću da je gledaju na sceni i da učestvuju u magiji koju je stvarala.
