Anica Savić Rebac, zajedno s Isidorom Sekulić i Ksenijom Atanasijević, smatra se jednom od najumnijih žena u Srbiji. Njen život obilježen je ne samo velikim intelektualnim doprinosima, već i složenim emotivnim iskustvima, uključujući priču o samoubistvu zbog ljubavi prema Hasanu Repcu, Srbina muslimanske veroispovesti.
Anica Savić Rebac, rođena u Novom Sadu u uglednoj građanskoj porodici, imala je privilegiju da odrasta okružena velikanima poput Uroša Predića, Jovana Jovanovića Zmaja, Laze Kostića i Sime Matavulja. Još od rane mladosti, njena izvanredna intelektualna sposobnost i dar za književnost bili su očigledni. Otac joj je bio poznati književnik i prevodilac Milan Savić, dok je majka Julijana bila posvećena domaćica.
Već u četrnaestoj godini Anica je pokazivala izuzetan talenat za pisanje pesama, a književni časopisi su rado objavljivali njena dela. Njen dar za jezike bio je fascinantan – govorilo se da je čitala na nemačkom, engleskom, francuskom, latinskom i grčkom jeziku, što je doprinosilo njenom intelektualnom ugledu i širini obrazovanja.
Nakon završetka srednje škole, Anica je otišla na univerzitet u Beču, gde je studirala klasičnu filologiju. U proleće 1921. godine udala se za Hasana Repca, Srbina muslimanske veroispovesti iz Mostara, koji je imao bogato iskustvo kao komita i dobrovoljac u balkanskim ratovima.
Njihova ljubav bila je poput priče iz antičke tragedije – puna strasti, ali i suočena s društvenim preprekama. Hasan je premešten u Skoplje, gde je Anica radila kao profesor latinskog, grčkog, nemačkog i francuskog jezika, dok je na fakultetu predavala grčki i latinski honorarno.
Međutim, Anica se nadala da će nakon odbrane doktorske disertacije na Filozofskom fakultetu u Beogradu ostvariti akademsku karijeru. Nažalost, suočila se s brojnim preprekama i osporavanjima, te je bila primorana prihvatiti mesto profesora u Ženskoj realnoj gimnaziji u Skoplju.
Njihov životni put preplavljen je izazovima – bili su izbeglice u leto 1941. godine, a nakon Drugog svetskog rata nisu odmah mogli pronaći posao. Ipak, Anica je 1946. postavljena za vanrednog profesora na Univerzitetu u Beogradu, dok je Hasan postao poslanik u Saveznoj skupštini.
Iako su se suočavali s društvenim pritiscima i preprekama, Anica i Hasan su bili poznati po svojoj uzajamnoj ljubavi i podršci. Hasanova teška bolest postala je preveliki teret za Anicu, koja je teškom mukom prihvatila njegovu odluku o rastanku.
Nakon Hasanove smrti, Anica je pokušala izvršiti samoubistvo, ali nije uspela. Njen pokušaj samoubistva šokirao je njene prijatelje i javnost, jer je bila poznata po svojoj vitalnosti i stvaralačkom duhu. Ipak, Anica je bila uporna u svojoj odluci da okonča svoj život, vođena uverenjem da je to čin hrabrosti i oslobođenja od bola.
Njena smrt bila je dramatičan kraj života izuzetne žene, čiji je intelektualni i kulturni doprinos ostavio neizbrisiv trag u srpskoj istoriji. Anica Savić Rebac, zajedno s Hasanom Repcem, sahranjena je na Novom groblju u Beogradu, ostavljajući za sobom priču o ljubavi, hrabrosti i neumornom traganju za istinom i lepotom.
