Tokom njihovog vrhunca, Lokice su bile najtraženija senzacija u bivšoj Jugoslaviji. Njihova slava je bila toliko ogromna da je Tito, bivši predsednik, zatražio da odsviraju još jednu pesmu samo za njega, na šta su se oni radosno odazvali. Njihov uspon do uspjeha uvelike je zaslužna njihova uloga plesne trupe Zdravka Čolića, pružajući zadivljujuću vizuelnu pratnju njegovom moćnom vokalu. Međutim, malo njih je svjesno unutrašnjeg nemira koji je mučio grupu. Lokica je u javnom intervjuu dao šokantnu izjavu, tvrdeći da Zdravku Čoliću nedostaje prirodni talenat, ali da je uspio samo napornim radom i posvećenošću, uz podršku Lokice. Uticaj njene izjave bio je toliki da se Čolić razljutio na proslavljenu balerinu, te više nije razgovarao s njom.
Lokica je svojevremeno dala izjavu o Zdravkovom nedostatku talenta u igri, ali je i priznala da se trudio da se uklopi u njihovu grupu. Rezultat njegovog truda bio je očigledan na njihovim koncertima. Međutim, Lokičina izjava imala je neželjene posljedice. To je izazvalo razdor između nje i Zdravka, koji joj je bio kao mlađi brat. Lokica žali što Zdravkovo glumačko umijeće nije toliko razvijeno kao njegovo pjevanje, ali prepoznaje čuda koja može napraviti svojim glasom. Malo ko zna da je Lokica pravo ime Leposava, a rođena je 31. marta 1946. godine u Beogradu. Lokica je odrasla u gradu, a njeno ime je odrazilo taj urbani odgoj. U pozorištu “Boško Buha” počela je da nastupa sa pet godina, a sa deset godina primljena je u Baletsku školu “Lujo Davičo”.
Po završetku osnovne škole i Pete beogradske gimnazije, dospela je do šeste godine baletskog školovanja pre nego što je ostvarila svoju strast za modernom igrom. Uprkos očevoj želji da se bavi inženjerstvom, upisala je Arhitektonski fakultet. Otac joj je usadio osjećaj vojne discipline, marljivosti i dosljednosti. Osnovala je sopstvenu plesnu grupu “Lokice”, koja je postala neverovatno popularna 70-ih i 80-ih godina. Shvativši da nije imala dovoljno vremena i da pohađa fakultet i da vodi svoju grupu, odlučila se da studira vanredno. Zaposlila se u fabrici trikotaže u Kikindi, gde je dizajnirala modele. 1974. godine diplomirala je na Arhitektonskom fakultetu. Nadalje se specijalizirala za jazz ples i koreografiju u New York American Dance Centru kod Elvina Aileya. Iako je željela da ostane u gradu, status samca ju je spriječio da napusti roditelje, navodi Biografija.org. Lokica je oduvijek imao strast prema koreografiji, pa je tako radio kao koreograf i za televizijske i za pozorišne predstave.
Njen talenat je do izražaja došao 1984. godine kada je kreirala koreografiju za završnu ceremoniju Olimpijskih igara u Sarajevu. Ona je jedina beogradska koreografkinja koja je sudjelovala u tri najzahtjevnija projekta Televizije Zagreb. Predavala je i jazz ples. Lokica se 1983. godine udala za arhitektu Zorana Zekića, a 15. februara 1984. dobili su kćerku Ognjenu. Devedesete su bile teško razdoblje za Lokicu, jer je izgubila roditelje i supruga, koji je preminuo u 48. godini. Ognjena je slijedila vlastite interese i bavila se dizajnerskom i stajling karijerom umjesto da ide majčinim stopama. Unatoč tome, njihova veza ostaje prijateljska, a Lokica nikada nije vršila pritisak na kćerku da krene određenim karijernim putem.
