Život Radijum devojaka nije bio nimalo jednostavan, a način na koji su umirale je jeziv. Ove devojke, koje su radile u fabrikama u Sjedinjenim Američkim Državama tokom 1920-ih i 1930-ih godina, bile su izložene visokim dozama radijuma bez ikakve zaštite. Njihov posao je bio da osvetljavaju časovnike sa radijumskim farbama, čija je osnovna komponenta bila radioaktivni radijum.
Početkom Prvog svjetskog rata, širom Sjedinjenih Država osnovano je nekoliko fabrika za proizvodnju satova i vojnih brojčanika obojenih materijalom koji sadrži radijum, radioaktivni element koji svetli u mraku. Stotine mladih žena angažovane su za dobro plaćene slikarske poslove jer su njihove male ruke bile pogodne za zahtjevan, detaljan posao.
Mislile su da imaju posao iz snova, ne sluteći da su svojim ugovorom na tom poslu, zapečatile svoju sudbinu.
Žene angažovane da farbaju brojčanike postale su poznate kao “devojke duhovi” jer je prašina radijuma kojoj su svakodnevno bile izložene činila da njihova odjeća, kosa i koža bukvalno sijaju. Mnoge žene su nosile svoje najbolje haljine na poslu kako bi tkanina sjajno sijala kada bi posle posla išle na ples. Nije prošlo mnogo vremena prije nego što su “Radijum devojke” počele da doživljavaju fizička razaranja svog izlaganja. Među prvima je bila Amelia (“Mollie”) Magia, koja je slikala satove za Radium Luminous Materials Corp. (kasnije Sjedinjene Države Radium Corp.) u Orandžu, Nju Džersi. Magin prvi simptom bila je zubobolja, koja je zahtijevala uklanjanje zuba. Ubrzo je morao da se vadi i zub pored njega. Bolni čirevi, krvareći i puni gnoja, razvili su se na mjestu gdje su se nalazili zubi.
Tokom ranog 20. vijeka, stotine hiljada ljudi pilo je vodu sa dodatkom radijuma, koristili su paste za zube i kozmetiku sa radijumom, koja je njihovoj koži davala sjaj.
Satovi prefarbani sa bojom sa radijumom, preko dana bi upijali svjetlost, a onda bi čitve noći njihovi brojčanici bili vidljivi. Bilo je to naučno čudo tog doba.
Nažalost, taj svijetli element imao je tamnu stranu. Jedini stabilni izotop radijuma – radijum-226 – ima vrijeme poluraspada od 1.600 godina. Sve dok traje, svaki uzorak radijuma emituje alfa čestice u svim pravcima.
Normalno, alfa zračenje je bezopasno u malim dozama. Bezbroj prirodnih izvora ovog zračenja može se naći u prosečnoj kuhinji ili kupatilu. Ima ga i u prirodi. Izvan tijela, je gotovo bezopasan. Ali unutar tijela deluje razorno.
Muškarci koji su radili za USRC nosili su zaštitne kecelje, međutim, devojke nisu imale nikakvu zaštitu, čak su savjetovane da liznu četkicu za što detaljniji rad.
Kompanija je ovo objašnjavala činjenicom da su muškarci rukovali većim količinama radijuma. Međutim, iz dana u dan, devojke su mesecima rukovale ovom bojom, isto kao što bi sa bilo kojom drugom.
Boja je, prirodno, ostajala na devojkama. Kada bi završile sa poslom, njihova odeća bi se sjajila, koža blistala, a one su, uvjerene od strane svojih nadređenih da je sve bezbedno, zbog toga bile zadovoljne.
Neke devojke su čak petkom počele da nose večernje haljine na posao kako bi tog vikenda blistale na igranci. Lakirale su nokte radijumom i posipale ga po kosi.
Rad u fabrici radijuma je tih nekoliko godina bio zabavan i dobro plaćen posao. Mnoge devojke su dovodile svoje drugarice, sestre, nećake. Do 1920. čitave porodice su radile u USRC-u. Na vrhuncu uspeha fabrike, u njoj je radilo 300 devojaka.
U januaru 1922. godine, Ameliju Moli Mađu počeo je da boli zub. Zubna karijesa je izbila u vrlo kratkom roku, što je dovelo do toga da zubar izvrši ekstrakciju zuba. Nekoliko nedelja kasnije, vratila se u ordinaciju da joj izvade i zub pored. Nijedna rana nije zarastala – nego su krvarile i gnojile se. Stomatolog je morao da joj izvadi još zuba.
U maju se stomatolog odlučio na operaciju kako bi Moli uklonio apsces. Nakon što joj je otvorio desni i ugledao kost – ona mu je izgledala previše pepeljasta i suva. Dotakao ju je prstom. Na njegovo zaprepašćenje, kost se pod njegovim prstom raspala.
Umjesto da ukloni uzrok infekcije, uklonio joj je čitavu kost, samo dodirom prsta. On nije znao da je radijum ušao u koštane ćelije i lišio ih kalcijuma.
Tog leta, Moli je izvađena čitava vilica zajedno sa delovima unutrašnjeg uha. Do septembra 1922, osam meseci nakon prve zubobolje, Moli Mađa je umrla. Tumori su joj pritiskali jugularnu venu, grlo joj se napunilo krvlju, a onda se udavila u krevetu.
Moli nije bila jedina devojka kojoj se to dogodilo. Radijum lako prolazi kroz desni i ulazi u krv, tako da su se otprilike u vreme kada se Moli razbolela, kod devojaka iz radionice pojavili brojni čudni simptomi.
Jedna je pretrpela potpuni kolaps pršljenova, pošto je radijum njenoj kičmi učinio isto što i Molinoj vilici. Druge su razvile rak kože, kataraktu, rak grla i druge simptome i bolesti koje se dobijaju nakon dugotrajnog izlaganja zračenju. Gubile su zube i kosu.
U to vrijeme, iako se znalo da je radijum izuzetno opasan, niko nije imao iskustva sa radijacijskom bolešću. Molina smrt je pripisana sifilisu, što je kompanija rado izjavljivala nakon što su optužbe počele da se gomilaju.
Do 1924. godine, USRC i nezavisni organi su naizmenično poručivali studije koje su dokazivale, odnosno opovrgavale bezbednost radijuma nakon što se proguta.
Razmenjivali su se studijama sve dok 1925. Harison Martland nije počeo da proučava ovaj problem.
Martland je ponovo otvorio slučaj Moli Mađe. Ispostavilo se da su tada uzrok smrti utvrdili laici. Martland je tada kao medicinski službenik okruga Eseks, ukinuo sistem porote i angažovao kompetentne lekare.
Kao što se i očekivalo, na Molinom lešu nije bilo znakova sifilisa, ali je očigledno bio oštećen radijacijom. Nakon ispitivanja nekoliko leševa, došlo se do istog zaključka.
USCR je na kraju bankrotirao zbog sudskih i medicinskih troškova.
Dobre i loše vesti
Objašnjenje je došlo prekasno za većinu radijum devojaka. Mnoge su umrle mlade, najčešće u velikim bolovima i u strahu. One koje su preživele imale su oslabljene kosti, ispadali su im zubi, i dobijale su različite oblike raka (koji su mogli biti uzrokovani time što su kao tinejdžerke bile izložene radijumu, ali ne mora da znači).
Posle dugotrajne i ružne sudske bitke, neke od devojaka su dobile obeštećenje, druge nisu, i život je krenuo dalje.
Njihova žrtva nije bila uzaludna. Rad dr Martlanda je privukao pažnju, a 1930-ih godina nekoliko istraživačkih instituta mu se obratilo za savet o bezbednom rukovanju štetnim elementima kao što su uranijum i plutonijum.
Decenijama kasnije, američka komisija za atomsku energiju bila je zahvalna istraživanju i iskustvu stečenom u USRC-u što im je pomoglo da osmisle protokole za rukovanje i bezbednost koji su sačuvali hiljade drugih mladih radnika tokom Drugog svetskog rata.
I danas se citira rad dr Martlanda o radijum devojkama i efektima dugotrajnog izlaganja i nije pogrešno reći da su desetine hiljada ljudi širom sveta imale koristi od onoga što je naučeno iz iskustva radijum devojaka.
