Kada su u pitanju stari Sloveni oni su sunčevu toplotu i kišu izdvajali kao elemente od kojih ljudi zavisi ljudski život. Tako su iz velikog poštovanja verovalo u kult Sunce i kiše od kojih je zavisio opstanak. Srbi su najveće poštovanje iskazivali upravo prema božanstvu koje je dalo žviot svemu što na Zemlji živi. To je predstavljao Dažbog, a prema brojnim izvorima vrhovni bog kod Srba.
Dažbog (Dabog, Dajbog, Daždbog, Daba) je bog Sunca, kiše i ognja, to je božanstvno koje daje. Tako u sastavu jedne od verzije imena “Dajbog” stoje reči “daj” i “bog”, a to se tumači kao “bog koji daje”. To se davanje odnosi na Sunce i sunčevu svetlost, a Dažbog, kao bog Sunca se smatrao davaocem života na Zemlji. U srednjovekovnim spisima o slovenima bog sunca Dažbog se često spominje. Rimski, grčki i ruski hroničari koji su pisali o staroslovenskoj veri su naglašavali njegov značaj.
Također, to je predstavljalo i zaštitnika kućnog ognja i vatre, a se smatro i bogom zaštitnikom porodice i doma, ali oganj može da se tumači i kao vatra koja se okreće protiv čoveka i koja može da ga počaje u podzemni vet ili mu uništi imovinu. Ta blagonaklonost ognja je bila ključna u preživljavanju starih slovena, pa su se mnogi obradi povezivali sa ognjem a samim tim i sa Dažbogom.
Na mnogim slovendkim jezicima reč “dažd” znači kiša, pa se Dažbog smatrao i bogom kiše od koje je zavisila žetva. Također, Vuk Karadžić je upotrebio ovaj termin “daždiv” što znači kišovit, a staei Sloveni su se smatrali potomcima bogova, verovali su da su Dažbogovi unuci. Dažbog je smatran rodonačelnikom slovena govorio se u ruskom epu “Slovo o Igorovom pohodu”: “Tad za doba Oljega Zloslavića, sejala se i bujala kavga svuda, ginu blago Dažbogovih potomaka, u bunama kneževskim vek se ljudski poskraćiva.”
